Abel złożył Bogu cenniejszą niż Kain ofiarę, za co otrzymał świadectwo, iż jest sprawiedliwy. Bóg bowiem zaświadczył o jego darach, toteż choć umarł, przez nią jeszcze mówi.
Przez wiarę
Noe został pouczony cudownie o tym, czego jeszcze nie można było ujrzeć, i pełen bojaźni zbudował arkę, aby ocalić swą rodzinę. Przez wiarę też potępił świat i stał się dziedzicem sprawiedliwości, którą otrzymuje się dzięki wierze.
Dzięki wierze ten,
którego nazwano Abrahamem, usłuchał wezwania, by wyruszyć do ziemi, którą miał objąć w posiadanie. Wyszedł, nie wiedząc, dokąd idzie. Dzięki wierze przywędrował do Ziemi Obiecanej.
Dzięki wierze także
i sama Sara, mimo podeszłego wieku, otrzymała moc poczęcia. Uznała bowiem za godnego wiary Tego, który udzielił obietnicy.
Dzięki wierze
[Mojżesz] opuścił Egipt, nie uląkłszy się gniewu królewskiego; wytrwał, jakby widział Niewidzialnego. Dzięki wierze zgotował Paschę i pokropienie krwią, aby nie dotknął się ich ten, który zabijał to, co pierworodne.
Dzięki wierze
[Izraelici] przeszli Morze Czerwone jak po suchej ziemi, a gdy Egipcjanie spróbowali to uczynić, potonęli”.
(Hbr 11,4.7-9.11.27-29)
Czym jest wiara?
Gdy wyznajemy naszą wiarę, zaczynamy od słów: «Wierzę» lub «Wierzymy». Dlatego wykład wiary Kościoła wyznawanej w Credo, celebrowanej w liturgii oraz przeżywanej w praktykowaniu przykazań i w modlitwie, zaczynamy od pytania, co to znaczy «wierzyć».
Wiara jest odpowiedzią człowieka daną Bogu, który mu się objawia i udziela, przynosząc równocześnie obfite światło człowiekowi poszukującemu ostatecznego sensu swego życia.
„Wiara zaś jest poręką tych dóbr, których się spodziewamy, dowodem tych rzeczywistości, których nie widzimy. To dzięki niej przodkowie otrzymali świadectwo. Przez wiarę poznajemy, że słowem Boga wszechświat został tak stworzony, iż to, co widzimy, powstało nie z rzeczy widzialnych”.
(Hbr 11,1-3)
„Gdy Jezus przyszedł w okolice Cezarei Filipowej, pytał swych uczniów: «Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?» A oni odpowiedzieli: «Jedni za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za Jeremiasza albo za jednego z proroków». Jezus zapytał ich: «A wy za kogo Mnie uważacie?» Odpowiedział Szymon Piotr: «Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego». Na to Jezus mu rzekł: «Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem nie objawiły ci tego ciało i krew, lecz Ojciec mój, który jest w niebie»”.
(Mt 16,13-17)
Słowo „amen” może oznaczać: „niech się tak stanie” (w formie życzeniowej) lub „stań się!” (w formie rozkazującej). „Amen” jest wyrazem zgody (odpowiednikiem polskiego TAK), zatwierdzenia tego, co przed chwilą było wypowiedziane.
Słowo „amen” w języku hebrajskim wywodzi się z tego samego rdzenia co słowo: „wiara” – wierność, ufność, oparcie oraz słowo: „prawda” – pewność, niezawodność, stabilność, trwałość, bezpieczeństwo.
Słowo „amen”, które wypowiadamy przy modlitwach i wyznaniach wiary oraz przy przyjmowaniu sakramentów, powinno nam zawsze przypominać, że wiara nie jest oderwana od prawdy, że jest czymś trwałym i pewnym.
Taki powinien być fundament naszego życia: prawdziwy, pewny, niezawodny, stabilny, trwały, bezpieczny, dający oparcie.
