- podręcznik str. 111-113 (proszę przeczytać treść lekcji)
Proszę również
skorzystać z zamieszczonych materiałów, gdzie zawarte są informacje, które
ułatwią przerobienie lekcji:
Najważniejsze wartości w życiu rodziny
zgoda, miłość, bogactwo, zrozumienie, wyrozumiałość, wiara, szacunek, praca…
Wymienione przez was wartości są mniej lub bardziej ważne dla rozwoju szczęśliwej rodziny. Dla człowieka wychowanego w duchu chrześcijańskim istotną wartością jest wiara. Zastanowimy się dzisiaj wspólnie, w jaki sposób mamy świadczyć w naszych rodzinach o Bogu.
Obecność Boga w domu rodzinnym – świadectwo
Posłuchajcie uważnie, jak św. Josemaria Escriva, hiszpański duchowny katolicki i założyciel Opus Dei, wspomina swój dom rodzinny.
„Dom rodzinny Escrivów był miejscem spokoju, gdzie miłością do Boga wypełniony był każdy szczegół życia codziennego. «Pamiętam te szczęśliwe dni mojego dzieciństwa», wspomina Josemaría: «Wraz z matką, ojcem i rodzeństwem chodziliśmy zawsze razem na Mszę Świętą. Mój ojciec dawał nam monety, które później z radością przekazywaliśmy kalekiemu człowiekowi siedzącemu przy pałacu biskupim. Zanurzałem dłoń w wodzie święconej, aby przekazać ją pozostałym. Potem rozpoczynała się Msza Święta. Każdej niedzieli odmawialiśmy wyznanie wiary w kaplicy Chrystusa Cudotwórcy», oraz modlitwy w domu, których nigdy się nie zapomina: «Jeszcze dziś odmawiam rano i wieczorem modlitwę, której nauczyła mnie matka. Jej zawdzięczam moją pobożność. Kiedy miałem sześć lub siedem lat, moja matka zabrała mnie do swojego spowiednika i poszedłem do niego szczęśliwy». Niedługo potem, 23 kwietnia 1912 r., Josemaría przystąpił do Pierwszej Komunii Świętej. Było to podczas uroczystości w dniu św. Grzegorza, zgodnie ze zwyczajem panującym w Aragonii.
Ojciec José spędzał wiele czasu ze swoimi dziećmi. Mały Josemaría nie mógł się doczekać jego powrotu do domu i witając go, wkładał ręce do kieszeni ojca, szukając słodyczy. Kiedy zimą chodzili razem na spacery, ojciec kupował pieczone kasztany. Chłopiec cieszył się ogromnie, wkładając rączki do ogrzanych przez kasztany kieszeni ojcowskiego płaszcza. Matka była spokojną i pracowitą kobietą. «Nie pamiętam, abym widział ją kiedykolwiek siedzącą bezczynnie. Zawsze była czymś zajęta: robiła na drutach, szyła albo łatała ubrania, czytała… Nie przypominam sobie, aby kiedykolwiek siedziała z założonymi rękami. Ale nie była jakąś niezwykłą osobą, była taka, jak wszyscy inni, przyjacielska, dobra matka chrześcijańskiej rodziny»”.
https://opusdei.org/pl-pl/article/chrzescijanska-rodzina/
– Jakie sytuacje z życia swojej rodziny wspomina św. Josemaria?
– Co dawało poczucie radości i szczęścia w tej rodzinie?
Josemaria wspomina wspólne Msze Święte, dzielenie się z potrzebującymi, wspólne modlitwy, zapracowaną, dobrą matkę i ojca wracającego z pracy. To wszystko działo się tak naturalnie. Ich dom był wypełniony obecnością Boga, rodzice i dzieci codziennym postępowaniem dawali świadectwo wiary. Państwo Escriva byli ludźmi głęboko wierzącymi, którzy wielokrotnie zostali doświadczeni przez Boga: ciężka choroba ich syna Josemarii, śmierć trzech córeczek (jedna miała zaledwie 9 miesięcy, druga 5 lat, a trzecia 8 lat), kłopoty finansowe ojca. Te wszystkie przeżycia doprowadziły też do choroby ojca, który zmarł w wieku 57 lat, ale nie spowodowały, że osłabła wiara rodziny Escriva. Nadal byli świadkami wiary. Dzieciństwo Josemarii miało wpływ na jego późniejsze nauczanie i działalność jako kapłana. Wzywał chrześcijańskich rodziców do apostolskiego działania w swoich rodzinach i środowisku. To wezwanie odnajdujemy też w Piśmie Świętym.
Usłyszeć wezwanie Chrystusa
„Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu”.
(Mk 16,15)
„Będziecie moimi świadkami (…) aż po krańce ziemi”.
(Dz 1,8)
– Do kogo Pan Jezus skierował te słowa?
– Do czego Pan Jezus wzywa apostołów?
– Do kogo oprócz apostołów jest jeszcze skierowane to wezwanie?
– Co to znaczy być apostołem w swojej rodzinie?
Jezus do każdego z nas mówi: idź na cały świat i bądź moim świadkiem w codziennym życiu, bądź moim świadkiem dla swojego rodzeństwa, rodziców, dziadków. Świadczyć o Chrystusie w domu rodzinnym to wypełniać w codziennym życiu przykazanie miłości.
Dobre uczynki wyrazem wiary
„Jaki z tego pożytek, bracia moi, skoro ktoś będzie utrzymywał, że wierzy, a nie będzie spełniał uczynków? Czy [sama] wiara zdoła go zbawić? Jeśli na przykład brat lub siostra nie mają odzienia lub brak im codziennego chleba, a ktoś z was powie im: «Idźcie w pokoju, ogrzejcie się i najedzcie do syta!» – a nie dacie im tego, czego koniecznie potrzebują dla ciała – to na co się to przyda? Tak też i wiara, jeśli nie byłaby połączona z uczynkami, martwa jest sama w sobie”.
(Jk 2,14-17)
– Dlaczego oprócz modlitwy wiara łączy się z dobrem czynionym wobec innych?
– Dlaczego nie możemy przejść obojętnie obok potrzebujących?
– Gdzie uczymy się wrażliwości na cierpienie i pomocy innym?
Nie wystarczy, że powiemy „moja rodzina jest wierząca”, ale musimy to potwierdzić uczynkami. Za nami powinny iść dobre czyny dokonywane z miłości do Boga i bliźniego. Musimy umieć dokonywać wyboru pomiędzy obowiązkiem świadczenia miłosierdzia (np. opieka nad chorą babcią czy młodszym rodzeństwem), a przyjemnością (np. spotkanie z kolegą, pójście do kina itp.). Może się okazać, że w oczach naszych rówieśników będziemy „dziwakami”, „świętoszkami”, być może ktoś nas wyśmieje, ale taka postawa będzie dowodem na to, że jest w nas prawdziwa miłość do Boga i bliskich. Taka postawa w oczach mądrych budzi szacunek i podziw.
Daję dobry przykład najbliższym
Jesteście już w takim wieku, że niejednokrotnie wolicie spędzać czas wolny z rówieśnikami, niż z rodziną. Z drugiej jednak strony, jeśli chcecie być dobrymi chrześcijanami, to waszym obowiązkiem jest dawanie świadectwa wiary.
– W jaki sposób dajecie świadectwo wiary w Chrystusa w swojej rodzinie?
wspólna modlitwa wieczorna,
modlitwa przed posiłkami i po nich,
uroczyste obchodzenie świąt,
wspólna Msza Święta,
przystępowanie do sakramentu pokuty i Eucharystii,
pomoc rodzicom,
posłuszeństwo,
okazywanie szacunku,
opieka nad chorą babcią,
opieka nad młodszym rodzeństwem…
Grupy religijne w mojej parafii
Świadczyć o swojej wierze można też poprzez włączenie się w działalność
jakiejś grupy religijnej działającej przy parafii.
– Jakie grupy religijne działają przy naszej parafii?
– Kto z was należy do takiej grupy?
– Kto ze znanych wam osób należy do jakiejś grupy religijnej?
– Jaki jest cel działalności tych grup?
Przynależność do takiej grupy to również dawanie świadectwa swojej wiary. Poprzez należenie do jakiejś organizacji kościelnej kształtujemy swoją postawę religijną, pogłębiamy wiedzę o Bogu, świadczymy miłosierdzie potrzebującym. Wspaniałą sprawą jest, gdy cała rodzina angażuje się w działalność takiej grupy i w ten sposób jeszcze bardziej staje się świadkiem Chrystusa. Wspólnota religijna pozwala też rodzinom dzielić się z innymi rodzinami swoją miłością, przykładem, serdecznością. Uczy kierować się chrześcijańskimi zasadami w codziennym życiu i dawać świadectwo swojej wiary. Dzisiejszy świat potrzebuje świadków wiary, nadziei i miłości, a zadaniem każdego z nas jest głoszenie Chrystusa innym. Rodziny są szczególnym miejscem apostolstwa.
Św. Josemaria Escriva nawoływał: „Małżonkowie chrześcijańscy winni być świadomi, że są powołani do uświęcenia się, uświęcając otoczenie; że są powołani na apostołów i że ich pierwszym obszarem apostołowania jest dom rodzinny. Powinni zrozumieć nadprzyrodzone zadanie, które wiąże się z założeniem rodziny, wychowaniem dzieci, oddziaływaniem chrześcijańskim na społeczeństwo. Od świadomości tej misji zależy w dużej mierze dorobek i powodzenie ich życia, ich szczęście”.