klasa 7 lekcja 25. Niewzruszona wiara


  • podręcznik str. 81-84 (proszę przeczytać treść lekcji) 

Proszę również skorzystać z zamieszczonych materiałów, gdzie zawarte są informacje, które ułatwią przerobienie lekcji:

 

 Zaufanie w parze z wiarą


Zaufanie pomaga podejmować ryzyko codziennego życia, w którym musimy zmierzyć się z naszymi lękami, obawami. Zaufanie jest wyznaniem wiary w to, że inni ludzie nie będą w stosunku do nas niesprawiedliwi, że nie zostaniemy przez nich skrzywdzeni.

  • Ufać to inaczej wierzyć komuś – jego słowom, jego obietnicom. 

Często mówimy przecież: „wierzę ci” lub „nie wierzę ci”. Wiara należy do najważniejszych elementów ludzkiego życia, przenika je, bez niej trudno byłoby żyć. Niejednokrotnie wiara napotyka na trudności… ze strony rozumu.

Oto człowiek: ma rozum i serce, jak każdy z nas. W różnych sytuacjach życiowych pojawia się dylemat: Co zrobić? Iść za głosem serca (zaufać, uwierzyć, zawierzyć człowiekowi, Bogu) czy też kierować się logiką rozumu. Potęga wiary przekracza ludzką logikę.



Zmagania Jeremiasza (oglądnij film od początku do 1:42)

https://www.youtube.com/watch?v=EAAvI64ifyQ


Co to znaczy wierzyć? 

Aby odpowiedzieć na to pytanie, sięgniemy do Biblii, która budziła i nadal budzi wiarę wielu ludzi. Wiara jest swego rodzaju zmaganiem się z Bogiem, przechodzi wątpliwości, słabości i kryzysy. Niejednokrotnie pojawia się pokusa niewiary, braku zaufania, oparta na logice ludzkiego rozumu.

  • Bóg powołał Jeremiasza na proroka, gdy ten był jeszcze bardzo młody. Jeremiasz wzbraniał się z przyjęciem powierzonej mu przez Boga misji. Wydawało mu się, że jest nieprzygotowany, by spełniać tak ważne zadanie wobec narodu, który jest oporny i niechętnie słucha pouczeń.

„Pan skierował do mnie następujące słowo: «Zanim ukształtowałem cię w łonie matki, znałem cię, nim przyszedłeś na świat, poświęciłem cię, prorokiem dla narodów ustanowiłem cię». I rzekłem: «Ach, Panie Boże, przecież nie umiem mówić, bo jestem młodzieńcem!» Pan zaś odpowiedział mi: «Nie mów: ‘Jestem młodzieńcem’, gdyż pójdziesz, do kogokolwiek cię poślę, i będziesz mówił, cokolwiek ci polecę. Nie lękaj się ich, bo jestem z tobą, by cię chronić»”. (Jr 1,4-8)


Co wynikło z tej bliskości Jeremiasza przy Bogu? Wydawało się, że wszystko powinno potoczyć się spokojnie i łatwo. Jednak dzieje się inaczej. 
  • Naród wybrany nie słucha pouczeń Jeremiasza i nie chce się nawrócić. Kraj zniszczony, a lud uprowadzony do niewoli. Jeremiasz ma poczucie niespełnionej misji. Modli się pełen bólu związanego z niewolą ojczyzny i własną niedolą.

„Uwiodłeś mnie, Panie, a ja pozwoliłem się uwieść;

ujarzmiłeś mnie i przemogłeś.

Stałem się codziennym pośmiewiskiem, wszyscy mi urągają.

I powiedziałem sobie: Nie będę Go już wspominał ani mówił w Jego imię!

Ale wtedy zaczął trawić moje serce jakby ogień, żarzący w moim ciele.

Czyniłem wysiłki, by go stłumić, lecz nie potrafiłem.

Ale Pan jest przy mnie jako potężny mocarz;

dlatego moi prześladowcy ustaną i nie zwyciężą”.

(Jr 20,7.9.11a)

Patrząc logicznie, po ludzku, Jeremiasz przegrał. Obawia się o swoje życie i chce uciekać od Boga. Chce zrezygnować z misji, ale do oceny sytuacji rozumem włączył serce. Z głębi serca mówi o tym Bogu. Z serca płynie modlitwa pełna bólu i żalu.

  • Wiara to nie tylko rozum. 

Owszem, on jest potrzebny, ale potrzebne jest coś więcej. 

  • Wierzyć to wejść w relację z Bogiem. 

Pismo Święte pokazuje nam, że prawdziwa wiara to swego rodzaju doświadczenie. Nie zawsze będzie to relacja spokojna i poukładana. To czasem bunt, żal, niepokój, wręcz wyrzuty czynione Bogu. Wtedy jednak nie oddalamy się od Boga, ale jesteśmy jeszcze bliżej Niego. Aby zdobyć takie doświadczenie, konieczne jest życie w klimacie zaufania Bogu, jak Jeremiasz, nawet podczas niedoli.


Od wiary dziecka do wiary dojrzałej


Moja bliskość z Jezusem

„Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję” (J 15,12-16).