- podręcznik
str. 71-73 (proszę przeczytać treść lekcji)
- zeszyt
ćwiczeń str. 46-47 (proszę o wypełnienie ćwiczeń)
Proszę również
skorzystać z zamieszczonych materiałów, gdzie zawarte są informacje, które
ułatwią przerobienie lekcji:
Uzdrowienie duszy i ciała
https://www.biblijni.pl/Mk,2,1-12 (kliknij i wysłuchaj)
wykonaj zadanie 3 str. 47 w zeszycie ćwiczeń
Paralityk, czyli człowiek sparaliżowany, nie może samodzielnie chodzić. Dlatego paralityka z przypowieści niosło czterech przyjaciół. Musiało im bardzo zależeć na jego zdrowiu, bo zrobili dziurę w dachu, aby spuścić łoże do wnętrza izby i położyć go przed Jezusem. Jezus dostrzegł w paralityku, oprócz choroby ciała, inną, ważniejszą chorobę – chorobę duszy, i to z niej najpierw go uzdrowił. Dopiero później, gdy świadkowie zdarzenia mieli wątpliwości, czy rzeczywiście Jezus może odpuszczać grzechy, uzdrowił ciało paralityka. Tym cudem Jezus potwierdził, że jest Bogiem.
Wartość cierpienia
Najbardziej wymowną lekcją miłości i cierpienia, jakiej udzielił Jezus, były Jego męka, śmierć i zmartwychwstanie.
Każdy, kto cierpi, może uczestniczyć w krzyżu Chrystusa, ofiarowując Mu swoje cierpienie. Ofiarować – to znaczy bez buntu zgodzić się na nie. Wtedy nasze cierpienie ma ogromną wartość. Ofiarowane za innych, pomaga im żałować za swoje grzechy, nawracać się i być dobrymi ludźmi. Osoby cierpiące zaś czują wielką miłość Chrystusa.
Cierpienie jest próbą wiary. Jest sprawdzianem naszej miłości do Boga. Dotyczy to zarówno osoby cierpiącej, jak i tych, którzy razem z nią w tym cierpieniu uczestniczą. Człowiek cierpiący przechodzi okresy kryzysu, buntu, chwile bezradności, przerażenia, zniechęcenia i samotności. Tak właśnie cierpiał Jezus na krzyżu.
Sakrament namaszczenia chorych
Kościół udziela sakramentu namaszczenia chorych, aby umocnić cierpiących.
Pisze o tym św. Jakub w swoim liście:
„Spotkało kogoś z was nieszczęście? Niech się modli! Jest ktoś radośnie usposobiony? Niech śpiewa hymny! Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone”. (Jk 5,13-15)
Cierpienie, choroba, niepełnosprawność może stać się również naszą siłą. Posłuchajcie historii Ewy, która dzięki temu, że jest niepełnosprawna, łatwiej może pomóc osobom chorym.
Przed wypadkiem Ewa była osobą aktywną. Jako geodeta dużo pracowała w terenie, uprawiała sport, a od 20. roku życia jeździła samochodem. I to właśnie wypadek samochodowy za granicą w 1992 r. spowodował trwałe uszkodzenie rdzenia kręgowego, a w konsekwencji paraliż nóg. Po dwuletnim pobycie w szpitalu Ewa rok spędziła w domu, płacząc, że nigdy w życiu nie wyjdzie z niego na własnych nogach. Przełom nastąpił podczas wyjazdów na obozy aktywnej rehabilitacji w Spale, gdzie uczyła się, jak radzić sobie z niepełnosprawnością. Dzisiaj to ona prowadzi turnusy w Spale (ma ich za sobą już kilkadziesiąt) jako instruktor i członek kadry. Pomaga osobom poruszającym się, jak ona, na wózkach inwalidzkich. Jest osobą tzw. pierwszego kontaktu. Pełni funkcję koordynatora wojewódzkiego z ramienia Fundacji Aktywnej Rehabilitacji w Warszawie. Dociera do chorych w szpitalach, tuż po wypadku, aby pokazać im, że poruszając się na wózku inwalidzkim, możliwe jest bycie radosnym i szczęśliwym człowiekiem. Kilka lat po wypadku Ewa związała się z Domem dla Niepełnosprawnych w Piekoszowie. Jest to ośrodek z fachową opieką medyczną, w którym ma swą siedzibę Katolickie Stowarzyszenie Osób Niepełnosprawnych, ich Rodzin i Przyjaciół „Nasz Dom”, którego jest prezesem. Centrum tego niezwykłego domu stanowi kaplica z Najświętszym Sakramentem, a główną formą działalności są 14-dniowe turnusy wczasowo-rekolekcyjne dla osób niepełnosprawnych z całej Polski. Turnusy te obejmują rehabilitację ciała i duszy. Ewa poznaje wówczas indywidualne problemy chorych i niepełnosprawnych, by potem pomagać je rozwiązywać. Gromadzi dokumenty i jeździ do Kielc albo do Warszawy… Ewa mówi, że potrafi zrobić wszystko: ugotować obiad, posprzątać, podlać kwiaty, zrobić zakupy i dotrzeć wszędzie, gdzie trzeba. Nie potrafi tylko zawiesić firanek, ale za to dobrze sprawdza się za kierownicą i to ona prowadzi, gdy z najbliższymi wyjeżdża na wakacje. – Marzenia? Ja jestem realistką – mówi. – Ale to nie przeszkadza, że marzy się wciąż o tym samym: wstać, poczuć ziemię pod stopami i iść przed siebie. Myślę, że potrafię jeszcze dać z siebie dużo. A może kiedyś znowu poczuję twardą ziemię pod stopami…?
– Co Ewa robiła przed wypadkiem?
– W jaki sposób porusza się dzisiaj?
– Czym obecnie się zajmuje?
– Dlaczego łatwiej jest jej pomagać niepełnosprawnym, gdy sama jest niepełnosprawna?
Ewa przyjęła swoje cierpienie i zgodziła się na nie. Połączyła je z cierpieniem Chrystusa. Teraz odnajduje sens życia w pomaganiu tym, którzy są niepełnosprawni. Oni, widząc, jak sobie radzi z własną niepełnosprawnością, mają nadzieję na normalne życie.
Poznaliśmy historię osoby, której cierpienie pomaga dotrzeć do osób niepełnosprawnych.
– W jaki sposób my, zdrowi, możemy pomóc osobie chorej lub niepełnosprawnej?
Pomoc niepełnosprawnym:
– modlitwa,
– ofiarowanie Eucharystii w intencji osób chorych i niepełnosprawnych,
– zorganizowanie zbiórki na ich rzecz,
– wyjście z nimi na spacer,
– pomoc w sprzątaniu mieszkania,
– zgłoszenie się do pomocy w charakterze wolontariusza do hospicjum lub innego ośrodka czy instytucji, które pomagają osobom chorym i niepełnosprawnym…
